بررسی مدت اقامت بیماران بستری شده در بیمارستان آموزشی تخصصی زنان دانشگاه علوم پزشکی تهران و عوامل بالینی و غیربالینی مؤثر بر آن

مقدمه: طول مدت اقامت یکی از شاخص های میزان مصرف منابع بیمارستانی است. در این مطالعه عوامل بالینی و غیربالینی (دموگرافیک و بیمارستانی) مؤثر بر مدت اقامت بیماران در بیمارستان تخصصی زنان دانشگاه علوم پزشکی تهران بررسی شده است.   روش کار: در یک مطالعه توصیفی- تحلیلی و مقطعی، پرونده 3421 بیمار بخش های انکولوژی، جراحی و زایمان در سال 1387 بررسی شد و با استفاده از فرم ثبت اطلاعات و مصاحبه، اطلاعات بیمار جمع آوری گردید. جهت تحلیل داده ها از آزمون کولموگروف اسمیرنف، من- ویتنی، کروسکال- والیس و ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شد.   یافته ها: میانه مدت اقامت در این بیمارستان، 8/50 ساعت و در بخش های زایمان، جراحی و انکولوژی به ترتیب 5/48، 4/54 و 2/94 ساعت بود. متغیرهای افزایش دهنده طول مدت اقامت عبارت بودند از: مجرد بودن، کارگر، کشاورز، دامدار و بازنشسته بودن همسر بیمار، بیمه خدمات روستایی، بستری در بخش انکولوژی، بستری شدن در روز چهارشنبه و پنجشنبه، بستری توسط متخصص داخلی، رزیدنت بودن پزشک بستری کننده بیمار، نیاز به پیگیری پس از ترخیص و یا برخورداری از بهبودی نسبی در زمان ترخیص، بستری به صورت الکتیو، تعداد کل بررسی های پاراکلینیکی انجام شده برای بیمار و مبتلا بودن بیمار به بیماری های سیستم گوارشی، نئوپلاسم و بیماری های غدد درون ریز (05/0 p< ).   نتیجه گیری: سیاست گذاران از بین این متغیرها تنها در مورد روز پذیرش بیمار و تعداد آزمایش ها، رادیوگرافی ها و سونوگرافی های انجام شده می توانند تصمیم گیری کنند، بدین ترتیب که از پذیرش های غیرضروری در روزهای آخر هفته جلوگیری نمایند و از سوی دیگر تست های تشخیصی را حتی الامکان قبل از پذیرش و بستری شدن بیمار انجام دهند.